L'enfer, c'est les autres.
Niet het enige citaat dat, déngik, doorgaans geheel verkeerd begrepen, althans niet gebruikt wordt zoals het bedoeld was. Zoals misschien ook het concept van een déjà vu, maar atm te tam om dat na te gaan.
Wat die quote van Sartre betreft meen ik eens halvelings begrepen te hebben dat het helse niet zozeer, zoals we het meestal opvatten, te maken had met de talrijke onaangenaamheden van de medemens, als wel met het feit dat we ongevraagd door hem/haar/x bepaald worden. Door zijn/haar/..eh húnder priemende geestesoog ontkleed, ontleed, en vormgegeven.
Deel van de kunst van een gelukkig leven is dan allicht zich gewoon niet te zeer te laten onthutsen door andermans geest; het helpt wat dat betreft niet dat het on-mo-gelijk is te weten wat zich daarin afspeelt. En welke karaktertrekken heeft men nodig om dat onthutst worden te beperken.. 🤔
Intussen geen fut meer voor het zijspoor waarheen ik op weg was, zijnde andermans vaak vervelende vraag “wat dóe jij toch de hele dag”. Tot op zekere hoogte immers niks anders dan iedereen: wakker worden, de dag en zichzelf onder ogen zien, tussendoor wat eten opdat ook het vege lijf de dag in kwestie doorkomt, en nog eens gaan slapen. Zijn immers niet zo onze dagen die ons gegeven zijn onder de zon? Maar dan wat voorbij de zekere hoogte – wat maakt ons individueel mens. Nature & nurture? Race, milieu, moment. 🦄
Tom, 30/1/25