Hier stond voorheen een oudere, olijkere tekstmuur, even lang (ja, te veel
tekst, het is mijn handicap weet wie mij kent) en evenzeer ingegeven louter door
onbegrip en verontwaardiging, over feiten die zich op maandag 20/10/25
's avonds en later die nacht afspeelden hoofdzakelijk hier bij mij thuis in Tielt-Winge,
🚔 PZ 5389 Hageland.
Hem helemaal herschrijven om er overtollige olijkheid uit te halen is geen geringe taak,
maar lijkt helaas raadzaam nu ik een maand ná de feiten, bij mijn eigen
argeloze navraag 🤦 in het hele gebeuren niet eens slachdoffer
van overijverige agenten mag heten, maar zowaar verdachte blijk te zijn.
Onbegrijpelijk Niet te geloven Naamloze agenten betreden ongewenst je woonst,
nemen je uit geldingsdrang en in weerwil van je ontstelde oprechte
medewerkzaamheid geboeid mee, beroven je zo van die nacht- en andere rust —
en omdat zij daarbij gezichtsverlies leden, mag jij dat twee maanden
later gaan uitleggen bij hen in Bekkevoort. Nou. Gelukkig niet geboren in pakweg 🇺🇸 de
VS of 🇸🇦 Saoedi-Arabië, dus geen kletsen in mijn gezicht, laat staan stroomstoten
aan mijn teelballen te vrezen bij het afleggen van opgelegde verklaringen.
Ik vroeg niet om, verwáchtte, if anything, wel enkel ~excuses van Sven en zijn trawant van de lokale politie van het Hageland; of tenminste dat zij zo niet ruiterlijk toegaven, dan toch formeel erkenden dat hun optreden onnodig en buitensporig onaangenaam was. Maar kijk.. Zo zinloos, al hun tijd, mijn tijd, andermans tijd; al mijn stress, hun middelen en manschappen, toch nuttiger inzetbaar.. Zou men hopen, denken, veronderstellen.
Maar herschrijven moet,
dus begint 😒
Tom, 9/12/25
Volgen hieronder:
#
Ik verneem — ut supra: na mijn eigen navragen, per mail — op
29/11 van inspecteur Dendas dat ik als verdachte
zal worden verhoord in het kader van volgende feiten:
Wederrechtelijk bezit van verdovende middelen/psychotrope
stoffen;Zich op een publiek toegankelijke plaats onder invloed
bevinden van verdovende/psychotrope stoffen, waarbij wanorde, schandaal of
gevaar wordt veroorzaakt.Zo gekleurde tekst is citaat, bold wel mijn; en opnieuw enkel:
nou? 🫥 Alle olijkheid op een stokje voorbij. Als mijn oprit
daadwerkelijk een publiek toegankelijke plaats is, kwamen wel enkel Sven en
zijn naamloze trawant zelf er wanorde, schandaal of gevaar veroorzaken.
Vermoedelijk niet eens onder invloed, althans van psychotrope stoffen – maar gewoon van
nature dan? Hoe dan ook, in functie, en n.b. met veel meer dan genoeg
bezint-eer-ge-begint-tijd: gelegenheid om te de-escaleren wat
bij hun aankomst al lang niet eens meer zo heel geëscaleerd was.
Een nauwkeurige beschrijving van het op 20/10/25 gebeurde, voorzover
niet objectief steeds oprecht. Althans de mijne, want het pv laat op
zich wachten, en klachten over het gedrag van haar personeel behandelt men bij PZ
5389 🥱 binnen 45 kalenderdagen.
Twee politieagenten achtten het nodig me in het midden van de nacht naar een cel in
een andere stad te rijden, en al enkele uren later weer terug. Zonder veel omhaal van
woorden, dus zonder veel uitleg, en zonder mijn best belangrijke psychotrope medicatie,
alsook zonder een trui, ofschoon de herfst duidelijk ingezet was, te merken aan vaag
winterse neerslag. Ik heb er tot op heden het raden naar wat hen bezielde.
Ze wouden of konden het me zelf niet zeggen, wat me al lang eerder achterdochtig dan
nieuwsgierig stemt. Was hun vreemde optreden volgens het hun een boekje
verlopen, hadden ze me het immers wél kunnen zeggen. Dat had dan ook mijn stress wat
gemilderd, en dat dan weer mijn sorry not sorry bad vibes wat ingetoomd.
Kreeg ik tijdens de feiten al amper informatie, erna nog mínder. Waren zij naarstig op
zoek naar een retroactief adequate uitleg in een hun het boekje? Het spijt
me dat ik die vroege ochtend vermoeid mijn overhaaste “klacht”
tot enkele zinnen beperkte; wist ik veel dat er bepaald geen haast bij was, en dat het
mijn enige kans was om perspectief te bieden.
Soit, terug naar toen. Wees zo nauwkeurig mogelijk, werd gevraagd, maar meer
dan een schets kan het ondanks mijn woordenvloed niet worden, er ontbreekt relaas, het
ging snel, ik maak niet elke dag zoiets mee. De tijdstippen zijn dan ook
helaas een slag in het water, temeer daar mijn telefoon me op het wel singulier aanwijsbare
kantelmoment ontnomen werd. Sven en zijn kompaan hebben het ongetwijfeld
vermoedelijk hopelijk in principe misschien wel beter naar best
vermogen bijgehouden.
Een vriendin, wel vaker in min of meerdere mate uitgeput door job, kind, en familie, komt langs om uit te blazen: op bezoek dus, uit vrije wil, en niet voor het eerst. Er worden dingen geconsumeerd, onder andere water, een croissant, en een psychotrope stof (geen ethanol, maar een arylcyclohexylamine), ook uit vrije wil en niet voor het eerst. Die vriendin consumeerde echter, zo bleek later..
..jammerlijk wat te veel. Op haar vraag, weze vermeld, door mij net eerder in de mate van het beleefde ingetoomd. Kennelijk kenden wij beiden haar grenzen niet, want plots verloor ze er de pedalen door, en belde daartijdens in een bevlogen moment 112, omdacht zij dacht te sterven. Sommigen noemen zo'n toestand flashen – het is alleszins iets om te doen en/of laten bedaren.
Was dat telefoontje niet gebeurd, dan natuurlijk ook niks van al wat volgde, heb ik later wel vaker in stilte verzucht. Ik had het ten andere amper gemerkt, het ging er tamelijk chaotisch aan toe – ik moest haar echt tot rust proberen te brengen, en daarbij de plas van een gevallen blikje frisdrank ontwijken, alsook de fysieke integriteit bewaren van de vriendin zelf, mijn meubilair, en nog wat dingen.
Als ik me goed herinner heb ik, terwijl zij zich in een andere kamer, alleszins buiten het bereik van haar telefoon bevond, opgenomen toen de noodcentrale terugbelde, en gezegd dat alles weer in orde was, geen hulp meer nodig, of iets in die strekking, er was weinig tijd of klaarheid van geest. Ofschoon het waar was, kromp ik mezelf horende ineen, maar wát in 's hemelsnaam had ik, zelfs kalmer van geest, kunnen zeggen dat de noodcentrale gerustgesteld zou hebben – met de telefoon van een vrouw die net voordien, totaal van streek en de wereld, een wazig maar bang telefoontje niet afgerond had? Het kon dus enkel nog bergaf gaan, maar wie had kunnen bevroeden hoe steil en vér bergaf, dankzij politie Hageland, in de vorm van..
..Sven en.. Astrid, noemde ik hem op deze pagina tevoren gemakshalve, maar dat is intussen wat onnozel geworden, ik houd het dus bij “Sven en zijn trawant”. Ik noemde hen ten andere enkel “Sven en Astrid” omdat ze zichzelf op geen moment nader voorgesteld hebben.
Ik nam toen nog naïef aan dat het daarbij zou blijven, i.e. zij komen binnen, stellen vast dat er welbeschouwd geen reden is om daar te blijven, en vertrekken dus weer, al dan niet met warme groeten, of excuses voor hun onnodige dramatische opduiken. Ze hadden bij aankomst echter duidelijk een soort missie of verhaallijn in het hoofd, misschien gekleurd door man/vrouw-patronen en huiselijk geweld, of geen idee, een boekje. Ik viel hogerop opzettelijk in herhaling met “vrije wil” en “niet voor het eerst” omdat dat nogal cruciale context schept. Context waarvan het duo uiteraard niet op de hoogte kon zijn, maar de mogelijkheid dat hun missie of verhaallijn niet per se strookten met de werkelijkheid leek niet bij hen op te komen. Mij zou het bepalen daarvan – inschatten en beoordelen wat gaande is – net hun voornaamste eerste taak lijken.
Zij negeerden mij echter aanvankelijk straal, waren enkel begaan met mijn bezoek, dat weliswaar niet meer in álle staten verkeerde, maar nog steeds in meerdere. Ikzelf ging er nog steeds van uit dat de politie bij ons de kalmte bewaart in plaats van verstoort – het beste voorheeft met de maatschappij en medeburger, en zich niet verliest in povere power trips. Temeer daar ik te allen tijde beleefd afstand hield, en klaarstond voor eventuele vragen. Ik heb Sven zelfs nog die Wikipedia-pagina getoond, want hij wou weten welke substantie er geconsumeerd was en al gewoon PCP uit de jaren '70 stond wellicht niet in zijn mentale of andersoortige checklist.
Weer een illusie lichter. Hun voertuig staat op mijn oprit, ikzelf al al die tijd op
de ~loopbrug die naar mijn voordeur leidt, om vanop enige afstand te pogen te zien hoe
voormelde vriendin het nog stelt, die intussen zélf probeert duidelijk te maken dat
het wel gewoon een jammerlijk misverstand is. Ik besluit zonder veel
nadenken dat het misschien nuttig is de nummerplaat van hun voertuig te weten
— en het sympathieke klachtenformulier bevestigt later dat dat
pertinente informatie was had kunnen zijn — en begeef me dus vanop de
~loopbrug naar de oprit, de voorkant van hun voertuig. Het is donker, ik zet de zaklamp
van mijn telefoon aan.
Dat schrikt Svens trawant, die ergens verderop in de richting van de straat naast het voertuig stond, kennelijk op. Geïntimideerd of geërgerd door de zaklamp van mijn telefoon, nochtans nederig naar beneden immers op de nummerplaat van hun voertuig gericht, komt hij naar me toe, en vertelt me op stellige toon met doorgaans gezellig Limburgs accent dat zij mij wel zouden kunnen vervolgen als ik video maak waarop zij te zien zijn. Geen idee of dat zo is; het deed er ook niet toe, wat ik hem dan ook zei: het was niet mijn bedoeling iets te filmen, ik wou enkel hun nummerplaat zien.
Dat was voor dit tweespan plots reden me te boeien. Ik parafraseer “we hebben je genoeg de kans gegeven om gewoon naar binnen te gaan” als een van de weinige volzinnen die ze me gunden en geen bevel was. Een latere, al minder volle zin was “omdaddik het zeg”. Als een gezagspersoon met zó'n antwoord een waarom-vraag ontwijkt, is natuurlijk het kalval verdronken: het gaat niet meer redelijk om redenen, maar om controle omwille van zichzelf. Dat het, met en zonder hindsight, eigenlijk mijn volste recht was om op mijn ~loopbrug te staan en dat dat onder de omstandigheden zelfs proactief beleefd afstandelijk was! drong niet tot me door, ik was zoals gezegd eerder begaan met het eventuele welzijn van mijn visite, alsook, later, met de nummerplaat.
Er verstrijkt nog behoorlijk veel tijd, ik oningelicht geboeid op hun steriel plastic achterbankhoekje gezeten, met alle deuren toe, dus zonder idee van wat zich buiten nog afspeelde, terwijl Sven door mijn woonst doolt. Hij was vast even het noorden kwijt, of had wat tijd nodig om te beseffen dat er geen nette weg terug meer was. Of trok hij een boekenkast open, checkte hij mijn browser bookmarks? Misschien had hij gewoon wat moeite met de lichtschakelaars? Tenminste dát zou niet aan hem gelegen hebben, het overkomt wel meer mensen, ik heb er zelf lang mee gesukkeld. Hij had hulp kunnen vragen, ik had hem dan meteen op mijn nood aan medicijnen kunnen wijzen – win/win! in plaats van lose & lose & lose, & nog lose, door ijdel machtsvertoon.
Later, onderweg naar Geen-Idee — mij was wel beginnen dagen dat me nu eens echt letterlijk geen informatie verstrekt zou worden, dus waarom nog pogen te communiceren of motieven te begrijpen.. — werd al eens de sirene of een zwaailicht aangezet, en bijwijlen aan 150, 160 km/u gepeesd, omdat.. ja, waarom. Diest was wel de eind- maar niet de eerste halte van de rit – best plausibel dat Sven tot zijn eigen ergernis meer Hageland heeft moeten doorkruisen dan voorzien.
Aangekomen in Diest acht zijn trawant het nodig– misschien herinneren zij zich weer de meer vertrouwde passages uit het boekje – me uitgebreid en grondig te betasten, ofschoon hij dat bij me thuis op de oprit al gedaan had, zowel voor als nadat hij me geboeid had. Onverminderd zonder een woord van uitleg, duiding, of bedoeling tonen ze me een cel. Dat ik om ~4u weer opgepikt zou worden, en waar ik was, moest ik vernemen van de cipier, die verder van niks op de hoogte gebracht zei te zijn, en dus wel serieus geërgerd geweest moet zijn door mijn gedurig op het belletje duwen. 🤦 Wist ik veel! Mijn medicatie was me niet bezorgd, wat bovenop de grote, zinloze stress me dunkt meer dan voldoende reden is om me nu eens echt niet, of pas nu schuldig te voelen over dat bellen, dat ten andere grotendeels onbeantwoord bleef, en wanneer het al eens beantwoord werd, grotendeels onverstaanbaar was.
Sven en trawant halen me op uit de schrale Diestse cel waar ze me achtergelaten hadden, geen idee waarmee ze de tijd zo doden of doodden. Ze lijken het nog wel, ik kon het amper geloven, een gúnst te vinden me naar huis te brengen. Het is natuurlijk wel weer even helemaal terug rijden, ligt allicht behoorlijk uit hun weg. Bezint eer ge begint lijkt intussen wel de rode draad te worden. In een zoveelste non-conversatie zegt Svens trawant me dat hij me, als ik niet beleefd blijf, de dichtstbijzijnde bushalte in Beɡɡevoort zal tonen. Nog amperder te geloven! Met best wat moeite hield ik me in, want een bushalte in Bekkevoort, 's nachts in T-shirt, twee uur voor de eerste bus te verwachten viel? Choose my battles, en dat in stilte, was tegen die tijd al lang en veel te laat de enige zinnige conclusie.
Dat ik hen op het einde, ik geef het grif toe, gepassioneerd (i.e.
langzaam, om er vooral geen twijfel over te laten bestaan) the fingers
gaf, leken ze me niet eens zo kwalijk te nemen. Zou het zijn omdat ze met grote
vertraging ook wel beseften hoe veelzijdig overbodig hun nacht geweest was, en hoeveel
povere boel ze me bezorgden ermee over ons allen afgeroepen hadden?
Poubelle? Geen reactie op berichten. En hoe moest ik op dat
goddeloze uur beseffen dat mijn strohalm naar het Comité P
(registratienummer 5389/2025/001593) dát klachtenwebformulier was,
op hun site te vinden 🥁 ónder een
f*elicitatiewebformulier?
Vaagheid. Op donderdag 23/10 een hoogachtende mail met vriendelijke groeten van Wouter Schryvers | Commissaris | Diensthoofd Operationele Steun. Tenminste een man met een naam en een draaiboekje. Hij gaat ernaar streven de bevindingen van het onderzoek binnen 45 kalenderdagen schriftelijk mee te delen. Dat wordt nipt.
Eindelijk enige behulpzaam- en duidelijkheid, laat is nooit te laat. Ut supra, ik
zal bij hem in Bekkevoort verhoord worden. Wel nog misschien TODO
hier: citeer wat uit de pdf-bestanden
Uitnodiging tot verhoor en
Verklaring rechten, die ook,
met enkel naamvariatie, de betrokken vriendin bezorgd zijn.
..achtten zij het nodig, gepast, of nuttig me te boeien en enkele uren in een cel te stoppen? En is dat hen toegestaan zonder me in te lichten over aanleiding, noodzaak, of nut? Of plan, bedoeling, zin.
Onuitgenodigd en onaangekondigd zoekende, terwijl ik in hun voertuig serieus onhandig (no pun intended) zit te wachten op de zinloze rit.
“Omdaddik het zeg”, in ernst. Is niet sinds de kleuterklas of lagere school een modicum aan communicatie een plicht, al zeker van een politieagent niet in burger?
Arm ding. Is hij meteen netjes in het plastic zakje beland, of kan hij aan een speekseltest onderworpen worden?
Of hoe ernstig het op te nemen. Welke mogelijke gevolgen en nasleep? Of eerder, wat hun agenda, wat hun motieven, beweegredenen, raison d'être ou d'agir ainsi?
Het klinkt te simpel om slim te zijn.
Bezit waarvan? Hoe en wanneer vastgesteld?
Hoe en wanneer, wie, en door wie, en hoe vastgesteld? Ik heb me alvast niet met mijn neus in de vinger en in juten zak op een rechte lijn moeten begeven; en achterstevoren het alfabet tellen was me best mogelijk toen beter gelukt dan nu.
“Now everything was gravy 'til your bi*sh came in” — enige gebeurlijke wanorde, schandaal, of gevaar waren enkel denkbeeldig en vooraangenomen: nog na te gaan, maar Sven en zijn trawant deden niet veel aan nagaan. Gingen niet veel na? Moesten weinig weten van nagaan. Wanorde en schandaal zwollen pas aan tijdens & door de ontoereikende/-deskundige inspanning het op Hagelands-politionele wijze na te gaan. Het felicitatieformulier (echt, srsly) 🤦 alleszins alweer bepaald niet gepast, tenzij als paralympisch ingegoven prijs.
We leven voorwaar het einde der tijden, maar deze vooringenomen en/of voorgeprogrammeerde medemensen hech(t)ten to protect and to serve meer belang aan wat enkel hun goed donk. Значит.. Hieg Seil 🫡 quoi, Sven & trawant? De Heer zij met u, en medduw geest. 🤔
Een met de duivelse AI bevriende vriend vraagt en krijgt van die AI over het bovenstaande dit prentje, dat het bovenstaande merkwaardig mooi artistiek samenvat.. 🫥
ʬ