👮 Sven & Astrid 👮

Hieronder:

• extra-weinig emoji
• een TL;DR
• een flard impressie van dinsdagochtend 21/10 kort na de feiten
• drie onbeantwoord gebleven webformulierberichten; ze hierheen kopiëren had bij nader inzien weinig of geen nut, maar te laat nu.. zoals die nacht wel meer dingen
• een relaas van de feiten voorzover ze me bijgebleven zijn
• wat relaas van wat magere communicatie met commissaris Schryvers
• wat afrondend gezeur

TL;DR

Twee politieagenten achtten het eerder deze week nodig me in het midden van de nacht naar een cel in een andere stad te rijden — en al enkele uren later weer terug. Zonder veel omhaal van woorden, al zeker geen uitleg, en zonder mijn best belangrijke medicatie, alsook zonder een trui, ofschoon de herfst duidelijk ingezet was.

Ik heb er tot op heden het raden naar wat hen bezielde. Ze wouden of konden het me zelf niet zeggen, wat me intussen eerder achterdochtig dan nieuwsgierig stemt; als hun ondeskundige optreden volgens het hun een boekje verliep, hadden ze me het immers wél kunnen zeggen. Dat had dan ook mijn stress wat gemilderd, en dat dan weer mijn sorry not sorry bad vibes misschien wat ingetoomd.

Kreeg ik tijdens de feiten al amper informatie, erna nog mínder. Waren zij naarstig op zoek naar een retroactief adequate uitleg in een hun het boekje? In afwachting van het proces-verbaal liet ik op deze pagina aanvankelijk een beschrijving van het gebeurde achterwege, maar het lijkt wel eens lang te kunnen duren eer dat PV me gegund wordt. Het is nochtans, aldus commissaris Schryvers, al opgesteld – maar die man voorspelt in een latere mail (dan nog louter terloops) nog een uitnodiging om een verklaring te gaan afleggen. Hoe houdt dit alles steek? En kan die verklaring dan niet híer afgelegd worden? Ze kennen de weg nu. Of per video-call?

Soit, terug naar toen. Ik heb in deze tekstmuur nogal gesnoeid, niet te mijner wille, noch voor mijn plezier. Om te beginnen werd getypt, in de vroege ochtend van..

dinsdagochtend 21/10/25

Doodmoe werd ik zonet aan mijn woonst afgezet door de lokale politie, van het Hageland. Twee jonge mannen, strak in hun pak, de ene al wat figuurlijk doortastender dan de andere letterlijk, hadden nog wel het lef dat “een geste” te noemen. Ze leken te zijn vergeten dat ze me daar wel enkele uren eerder zonder (opgaaf van) reden en op onvriendelijke wijze – geboeid nog wel – wéggevoerd hadden. Een behoorlijke klucht, als het niet zo'n onnodige, stresserende, enkel aan hun opborrelende hormonen ontsproten povere f* boel was. De politie ook maar mens, zeker duidelijk, maar déze exemplaren leek dat niet noodzakelijk duidelijk. Mens-zijn lijkt me nochtans een basisvaardigheid bij het mens zijn, en al zeker bij het bekleden van zo'n machtspositie.

Zonder reden weggevoerd dus, of, als het preciezer moet: zonder gegronde reden of aanleiding, voorzover die buiten hun hoofden bestond. Geen idee waar hun hoofden dan wel naar stonden, ik kreeg er alleszins geen coherente antwoorden uit te horen, geen antwoorden tout court – kreeg niet eens hun namen te horen! Maar de ene noemde de andere op een onbewaakt moment “Sven”, dat was toch dat, want het kind moet een naam hebben.

Doodmoe dus heb ik voormelde politie Hageland zonet online een klacht bezorgd, alsook gevraagd of het niet de politie betaamt te zéggen, of voor mijn part “communiceren”, als dat de lat wat minder hoog legt, wat haar motieven zijn wanneer zij het zich veroorlooft mensen hunner vrijheid en nachtrust te beroven. Een geste die me toch redelijk lijkt, hier in 🇧🇪 België meer dan in pakweg 🇲🇽 Megzico.

De kans is allicht klein, maar mogen f* Sven en zijn trawant — ik deŋ.. 🤖 Astrid? 👮🏼‍♂️ zo was althans te lezen op het lichtend apparaatje op zijn borstkas, daar waar in vroeger tijden misschien een naam hing — zich hun bedroevende burgerdienst gedrag, als mens, en bovendien polítieagent, nog beklagen. Ze hadden trouwens toch hobelijk neks genomen? 😶‍🌫️ Mag van hen een urine- of haarstaal verwacht worden, als empathie al veel gevraagd bleek?

webformulierberichten

Heel vroeg 's ochtends verzonden, dat was nu eenmaal het moment waarop zij me met 1000 onbeantwoorde vragen afzetten, en het leek me toen mogelijk urgent. Het waren slechts drie berichten (een klacht, een vraag, en een PS), en tóch bleef elk ervan onbeantwoord. 🤦 Waartoe dan dat formulier? Is de overbodigheid een metafoor? Ik kan hier dus enkel te goeder trouw ontvangstbevestigingen reproduceren, en laat daarbij wat dingen liever onvermeld op het open internet, aangegeven als OOHOI.

klacht

vraag

Tot mijn gêne merkte ik later dat het me natuurlijk om emotionele genoegdoening ging, niet voldoening.

PS

gedetailleerde beschrijving van de feiten

Een miserabele tekstmuur, in de loop van de week getypt, als poging tot beschrijving van wat zich dus feitelijk op maandag 20/10/25 's avonds en 's nachts afgespeeld heeft, hoofdzakelijk aan [OOHOI], waar ik woon, verder, op de heenweg geboeid, in een politievoertuig, en in een kerkerachtige cel in Diest.

Het is intussen trouwens al donderdag, maar ik wacht nog op een PV, me beloofd door Astrid, waarin zijn ware naam onthuld zou worden. Ik hoop stiekem dat hij óók Sven heet. Het zou me eindelijk nog eens doen lachen. En dan wel onbedaarlijk, zij het kortstondig. Vervolgens kan ik gedetailleerd de feiten beschrijven zoals zij waarlijk waren. Wees zo nauwkeurig mogelijk! wordt me gevraagd. Hoe zelden is mijn uitvoerigheidshandicap een troef.. Hieronder slechts een schets, er ontbreekt relaas, het ging snel, zoiets maakt men niet elke dag mee; de tijdstippen zijn dan ook helaas een slag in het water, want mijn telefoon werd me gauw ontnomen. Sven en Astrid hebben het (alsook mijn telefoon) ongetwijfeld wellicht hopelijk in principe misschien wel beter naar best vermogen bijgehouden.

~19:30

Een vriendin, wel vaker in min of meerdere mate gestresseerd door job, kind, en familie, komt langs om uit te blazen: op bezoek dus, uit vrije wil, niet voor het eerst; en er worden dingen geconsumeerd, ook uit vrije wil en ook niet voor het eerst. Die vriendin consumeerde echter, zo bleek later..

22:22?

..jammerlijk wat te veel, n.b. op haar vraag, door mij net eerder afgehouden. Kennelijk kenden wij beiden haar grenzen niet, want plots verloor ze er de pedalen door, en belde daartijdens in nogal een bevlieging 112, omdat zij dacht te sterven. Was dat telefoontje niet gebeurd, dan ook niks van wat volgde, heb ik later wel vaker in stilte verzucht. Ik had het ten andere amper gemerkt, het ging er tamelijk chaotisch aan toe – ik moest haar echt proberen te bedaren, en daarbij de plas van een gevallen blikje frisdrank ontwijken, alsook de fysieke integriteit bewaren onder andere van de vriendin zelf en van mijn meubilair.

Als ik me goed herinner heb ik, terwijl zij zich in een andere kamer of buiten, alleszins buiten het bereik van haar telefoon bevond, opgenomen toen de noodcentrale terugbelde, en gezegd dat alles weer in orde was, of iets in die strekking. Ofschoon het waar was, kromp ik mezelf horende ineen, maar wát in 's hemelsnaam had ik kunnen zeggen dat de noodcentrale gerustgesteld zou hebben, met de telefoon van een vrouw die net voordien, totaal van streek en de wereld, een vaag maar bang telefoontje gedaan had? Het kon dus toen enkel nog bergaf gaan, maar wie had kunnen bevroeden hóe steil en ver bergaf, dankzij politie Hageland, in de vorm van..

22:45?

..Sven en Astrid aan de deur. Ik had toen nog de naïeve verwachting dat het daarbij zou blijven, i.e. zij komen binnen, stellen vast dat er eigenlijk geen reden is om daar te zijn, en vertrekken weer, al dan niet met excuses voor hun onnodige aanwezigheid. Ik noem hen ten andere enkel “Sven en Astrid” omdat ze zichzelf op geen moment nader voorgesteld hebben. Ze hadden bij aankomst duidelijk een soort missie of verhaallijn in het hoofd, gekleurd door man/vrouw-patronen en huiselijk geweld misschien.

De mogelijkheid dat hun missie of verhaallijn niet per se duidelijk was of strookte met de werkelijkheid, leek niet bij hen op te komen, terwijl nu net het bepalen daarvan – het inschatten en beoordelen van wat gaande is – me hun énige eerste taak zou lijken. Zij negeerden mij echter aanvankelijk straal, waren enkel begaan met mijn bezoek, dat weliswaar niet meer in álle staten verkeerde, maar nog steeds in meerdere. Ikzelf nam nog steeds aan dat politie bij ons de kalmte weet te bewaren in plaats van te verstoren, het beste voorheeft met de burger, en zich dus niet verliest in povere power trips. Temeer daar ik beleefd de afstand behield, en klaarstond voor eventuele vragen. Weer een illusie lichter.

23:15?

Hun voertuig staat op mijn oprit, ikzelf al die tijd op de ~loopbrug die naar mijn voordeur leidt, om vanop enige afstand te pogen te zien hoe voormelde vriendin, die intussen zélf probeert duidelijk te maken dat het een misverstand is, het nog stelt. Ik besluit zonder veel nadenken dat het misschien nuttig is de nummerplaat van hun voertuig te weten. Begeef me dus vanop de ~loopbrug naar de voorkant van hun voertuig. Het is donker, ik zet de zaklamp van mijn telefoon aan.

Dat schrikt Astrid, die ergens verderop, in de richting van de straat, naast het voertuig stond, kennelijk op. Geïntimideerd of geërgerd door de zaklamp van mijn telefoon, nochtans nederig naar beneden, immers op de nummerplaat van hun voertuig gericht, komt hij naar me toe, en vertelt me op stellige toon dat zij mij wel zouden kunnen vervolgen als ik video maakte waarop zij te zien waren. Geen idee of dat zo is; het deed er ook niet toe, wat ik hem dan ook zei: het was niet mijn bedoeling iets te filmen, ik wou enkel hun nummerplaat zien.

Dat was voor dit tweespan plots reden me te boeien. Ik parafraseer “we hebben je genoeg de kans gegeven om gewoon naar binnen te gaan” als een van de weinige volzinnen die ze me gunden en geen bevel was. Een latere, al minder volle volzin was “omdaddik het zeg”. Als gezagspersonen met zó'n antwoord een waarom-vraag ontwijken, is natuurlijk alles al lang verloren; het gaat niet meer redelijk over redenen, maar om controle op zichzelf. Dat het, met en zonder hindsight, eigenlijk mijn volste recht was om op mijn ~loopbrug te staan (en dat dat onder de omstandigheden zelfs proactief belééfd afstandelijk was!) drong toen niet tot me door, ik was zoals gezegd eerder begaan met het eventuele welzijn van mijn visite, en later ook de nummerplaat.

Er verstrijkt nog behoorlijk veel tijd, ik oningelicht geboeid op hun steriel plastic achterbankhoekje gezeten, met alle deuren toe, dus zonder idee van wat zich buiten nog afspeelde, omdat Sven door mijn woonst doolde. Hij was vast even het noorden kwijt. Of tevergeefs op zoek naar gratis drugs? Of had wat tijd nodig om te beseffen dat er eigenlijk geen weg terug meer was zonder mogelijk gezichtsverlies? Dat dan wel enkel in zijn beleving, en zo jammerlijk zichzelf aangedaan, mij kon het alvast niet schelen. Of had hij gewoon moeite met de lichtschakelaars? Tenminste dát zou niet aan hem gelegen hebben, het overkomt wel meer mensen, ik heb er zelf lang mee gesukkeld. Hij had hulp kunnen vragen, ik had hem dan meteen op mijn nood aan medicijnen kunnen wijzen. Win/win! in plaats van lose & lose & lose, & lose, door ijdel machtsmisbruik.

Later, onderweg naar Geen-Idee — Diest, zo bleek bij aankomst, maar mij was intussen wel beginnen dagen dat me wel echt letterlijk geen informatie verstrekt zou worden.. dan waarom nog pogen te communiceren of motieven te begrijpen.. — werd, óók zonder duidelijke reden, geregeld even de sirene of een zwaailicht aangezet, en bijwijlen aan 150, 160 km/u gepeesd, omdat.. ja, waarom?

Aangekomen in Diest acht Astrid het nodig, misschien herinnert hij zich een boekje, me uitgebreid en grondig te betasten, ofschoon hij hij dat bij mij thuis op de oprit al gedaan had, zowel voor als nadat hij me geboeid had. Onverminderd zonder een woord van uitleg, duiding, of bedoeling tonen ze me een cel. Dat ik om ~4u weer opgepikt zou worden, en waar ik was, moest ik vernemen van de cipier, die verder van niks op de hoogte gebracht zei te zijn, en dus enkel serieus geërgerd geweest moet zijn door mijn gedurig op het belletje duwen. Wist ik veel! Mijn medicatie was me niet bezorgd, wat bovenop de grote, zinloze stress me dunkt meer dan voldoende reden is om me nu eens echt niet schuldig te voelen over dat bellen, dat ten andere grotendeels onbeantwoord bleef (en wanneer het al eens beantwoord werd, grotendeels onverstaanbaar).

3:50?

Sven en Astrid halen me op uit de schrale Diestse cel waar ze me achtergelaten hadden. Geen idee waar ze de tijd mee gedood hadden, misschien met het bepotelen van mijn vakantiefoto's of mailbox. Ze lijken het nog wel, ik kon het amper geloven, een gúnst te vinden me naar huis te brengen. Het is natuurlijk wel even rijden naar [OOHOI], en dat ligt allicht uit hun weg. Bezint eer ge begint, lijkt wel de rode draad te worden. In een zoveelste non-conversatie zegt Astrid dat hij me, als ik niet beleefd blijf, de dichtstbijzijnde bushalte in Beɡɡevoort zal tonen. Nog amperder te geloven! Met best wat moeite hield ik me in, want een bushalte in Bekkevoort, 's nachts in T-shirt, een kleine twee uur voor de eerste bus te verwachten viel? Choose my battles, en dat in stilte, tegen die tijd al lang de enige zinnige conclusie.

Dat ik hen op het einde, ik geef het grif toe, gepassioneerd (i.e. langzaam, om er vooral geen twijfel over te laten bestaan) the fingers gaf, leken ze me niet eens zo kwalijk te nemen. Zou het zijn omdat ze met grote vertraging ook wel beseften hoe veelzijdig overbodig hun nacht geweest was?

communicatie met commissaris Schryvers

Op donderdag 23/10 belandt om 13:47 een hoogachtende mail met vriendelijke groeten van Wouter Schryvers | Commissaris | Diensthoofd Operationele Steun in mijn mailbox. Deze man heeft tenminste een naam, en duidelijk wél een draaiboekje dat hij plichtsgetrouw volgt. Daarmee is helaas ook al het nuttige van zijn bijdrage gezegd.

Hij laat weten dat hij 1) de klacht (registratienummer 5389/2025/001593), in overeenstemming met de procedure, bij het Comité P zal aanmelden, 2) de klacht vervolgens zal onderzoeken in al haar elementen en een eindrapport zal opstellen, en 3) dat eindrapport ter goedkeuring gaat voorleggen aan de korpschef. Hij gaat ernaar streven me de bevindingen van het onderzoek binnen 45 kalenderdagen schriftelijk mee te delen, en rondt af met de boodschap dat hij eventuele tegen politiemedewerkers getroffen maatregelen nooit kan en mag meedelen omwille van administratiefrechtelijke redenen.

Oh haken en ogen.. En voor dat alles 45 dagen? De klacht heeft natuurlijk wel al haar elementen.. In ernst, 45 dagen. Hopelijk inclusief rookpauzes en vieruurtjes. Ik heb commissaris Schryvers nog om misschien nét dat tikje meer toelichting gevraagd, maar zo weinig woorden hij me waard achtte, zo weinig ik bij deze die ontoereikende mails. Мудак.

mijn webformuliervraag opnieuw

Zo onbeantwoord als de meerdere eerdere keren. Niet dat de vraag verandert, enkel de woorden wat; ik voeg ze hier toch nog toe, al was het maar volledigheidshalve of uit principe. Of omdat nog niemand ze beantwoord heeft! natuurlijk ffs. 🫠

Tot mijn spijt merkte ik later de typo.

FAZIT: HIEG SEIL, Sven & Astrid

Ik had het hogerop niet per se letterlijk over 1000 onbeantwoorde vragen, maar die avond/nacht van maandag/dinsdag 20-21/10/25 was wel vol van onduidelijkheid:

• Waarom achtten deze agenten het nodig, gepast, of nuttig me te boeien en enkele uren in een cel te laten doorbrengen?
• Is het hen toegestaan dat te doen zonder me enige informatie te verstrekken over reden, noodzaak, of nut?
• Waarmee hield Sven zich onuitgenodigd en onaangekondigd onledig in mijn woonst, terwijl ik in hun voertuig moest wachten op de zinloze rit?
• Wat hebben deze agenten zonder mijn toestemming op of met mijn telefoon uitgespookt, terwijl ik op de slaaptombe in Diest moest wachten op de, hey, wél zinvolle, terugrit?

Tergend jammer dat zij er wellicht weinig bad vibes aan overhielden, laat staan een soort schuldenboete-gevoel – laat stáán er werkelijk negatieve gevolgen van ondervonden hebben. Hoe zullen zij dan bijleren en groeien, als mens en agent? Soit, een ogdopus is zeer intelligent, in weerwil van zijn uiterlijk en óndanks het ontbreken van een sociaal netwerk om levenslessen van te leren – dan valt ook een aangeboren rudimentair introspectievermogen bij Sven en Astrid niet uit te sluiten, vroeg of laat.

En wat maakt het intussen nog uit, buiten nog verspilde tijd naar aanleiding van de verspilde tijd in het verschiet.. Ik beschouw het gerust als een boze droom, en die had dan weer veel erger kunnen zijn.

ʬ